Simon Israël Bannet is geboren op 30 oktober in 1904 en was vertegenwoordiger van beroep. Hij trouwde in 1931 op 24 juni met Roosje de Vries, geboren op 8 augustus in 1906. Een jaar na hun huwelijk beviel Roosje van hun eerste en laatste kind, Louise. Louise Bannet is op 3 april geboren in 1932. Zij woonde tot haar derde levensjaar met haar ouders op de Woelwijkstraat in Rotterdam. In 1935 verhuisde het gezin naar de 1^e Middellandstraat.

Toen Louise slechts acht jaar oud was, in 1940, eindigde de neutraliteit van Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog met het bombardement op Rotterdam. Op die 14^e mei lieten tussen de 650 en 900 Rotterdammers het leven en werden 80.000 mensen dakloos. Slechts een dag later leidden deze bombardementen van de Duitsers tot de capitulatie. In 1942 woonde de familie Bannet nog steeds op hun adres op de 1^e Middellandstraat, dit betekent dat deze wijk in het Oude Westen de bombardementen heeft overleefd.

Eind juli 1942 beginnen de nazi’s met het deporteren van de Joden uit Rotterdam. Op 30 juli wordt een grote groep Joden verzameld in Loods 24, een havenloods die de Duitse bezetter gebruikt voor de deportaties. Op 29 juli krijgen ook de Israëlische Joden Louise en haar ouders de oproep voor de Arbeidseinsatz. 1100 mensen komen daadwerkelijk opdagen en worden met twintig personenwagons naar kamp Westerbork in Drenthe vervoerd.

Op 31 juli 1942 komt de trein aan in kamp Westerbork. Drie dagen later, op maandag 3 augustus gaat Louise op RHSA-transport naar Polen. De trein waarmee 1013 gedeporteerden naar Auschwitz moeten worden gebracht, transport 7, telt 10 wagons. Dit betekent dat er 100 personen per wagon moesten worden getransporteerd. Louise is een van de 261 kinderen die zich op dat moment in de trein bevinden. Voor de 10-jarige Louise moet dit een verschrikkelijke ervaring zijn geweest. Probeer je eens in te denken dat je met 100 anderen in een treinwagon staat of zit als je geluk hebt. Niemand weet precies welk lot hen te wachten staat. Er gaan de meest verschrikkelijke geruchten rond, maar als klein meisje werd Louise waarschijnlijk geprobeerd te beschermen tegen deze verhalen door haar ouders. Tijdens het vervoer zijn er zeer volgens een getuige geen doden gevallen. Dit is de kinderen in de trein dan gelukkig bespaard gebleven. De uitwerpselen door heel de wagon en stank die daar mee gepaard gaat moet al naar genoeg zijn geweest.

De trein komt aan op een perron tussen kamp Auschwitz en Auschwitz-Birkenau. Daar begint de selectie. Alle vrouwen, jonge meisjes en iedereen die niet in staat is naar het kamp te lopen wordt per auto vervoerd. Een getuige beschrijft in het boek In Memoriam dat iedereen wel wist dat zij vergast zouden worden. Dit is de persoon die het stuk schreef in het gedenkboek voor vermoorde Joodse, Roma en Sinti kinderen in transport 7.

De Joden vreesden het ergste, niemand was namelijk teruggekomen uit de kampen in Polen om te vertellen hoe het eraan toe ging. Van de 1013 inzittenden gaan er 316 mensen direct naar de gaskamers. Ter illustratie, van de overige 697 Joden is er slechts één overlevende van transport 7. Als je er dus niet meteen uit werd gepikt bij de selectie, was de overlevingskans nog steeds nihil. Het werk in de vernietigingskampen, de schaarse maaltijden, de kou vanwege houten barakken en allerlei ziektes zorgden ervoor dat bijna niemand de kampen verliet.

In Auschwitz staat een crematorium, een klein vierkant hok, met de tekst “Baderaum” erop geschilderd. Dit betekent badkamer, de nazi’s wilden de slachtoffers tot het laatste moment in het ongewisse laten. Niemand mocht merken dat miljoenen Joden de dood vonden in die ruimtes. Misschien werkte het, ik hoop het voor alle mensen die naar binnen liepen en voor hen die buiten moesten wachten vanwege te veel druk op de ovens. Ik hoop dat ze hun laatste minuten niet in doodsangsten door hebben gebracht.

Op 5 augustus sterft Louise Bannet, dan pas tien jaar oud, in de gaskamers van Auschwitz-Birkenau. Haar moeder Roosje is op diezelfde dag ook vermoord. Het zou een geruststellend idee zijn als moeder en dochter niet gescheiden werden tijdens hun einde, als Louise troost kon zoeken bij haar moeder. Simon Bannet werkt nog tot 30 september van hetzelfde jaar in Auschwitz, zijn vrouw is dood, zijn dochter dood. Hij wist niet of hij zijn gezin ooit nog terug zou zien, maar hij was niet gek. Ik denk dat hij alle hoop al had verloren. En toen er voor hem op die 30 september ook een einde aan kwam, denk ik niet dat hij nog veel levenslust of kracht om door te gaan over had.

Emiliy Stuit, Dalton Lyceum Barendrecht, VWO 5